Dzieje szkolnictwa w Naprawie sięgają roku 1891. Wówczas to bowiem, pismem z dnia 6 sierpnia 1891, Rada Szkolna Krajowa dla Galicji i Lodomerii we Lwowie powołała do życia publiczną szkołę ludową z jej pierwszym i jedynym kwalifikowanym nauczycielem Bonawenturą Gaikiem. Wtedy to szkoła weszła w stadium organizacyjne. Właściwy i faktyczny jej rozwój przypada jednak na rok 1896, gdyż przechowywane do tej pory dzienniki klasyfikacyjne są datowane od tego właśnie okresu. Dwuletnia kadencja Bonawentury Gaika nie pozostawiła żadnego śladu. Dopiero po trzech latach pracy jego następca, Teofil Nosalik wprowadził pierwsze dzienniki klasyfikacyjne. Dowiadujemy się z nich, że nauka odbywała się w jednej izbie szkolnej na dwie zmiany. Izba ta mieściła się w chałupie wiejskiej, w której było także mieszkanie nauczyciela (jeden pokoik o pow. 16 m˛ i kuchenka 6 m˛). W pierwszym dzienniku klasyfikacyjnym T. Nosalika figurowało 92-je dzieci. Naukę zdobywały one najpierw w dwóch stopniach - w zakresie pierwszej i drugiej klasy, a następnie w czterech - jednak z obowiązkiem uczęszczania do szkoły przez 6 lat. Sukcesywnie wzrastała też liczba uczniów, do 190.

W programie nauczania znalazła się nauka czytania, pisania, rachunków, elementarne wiadomości z historii, przyrody i religii. Niestety frekwencja była słaba i zaledwie część zapisanych kończyła edukację. Nie zmienia to faktu, że to właśnie T. Nosalikowi należy przypisać pionierską pracę w organizowaniu szkoły, który swoje obowiązki dyrektorskie pełnił w latach 1893-1908 roku. W tym czasie jego dom ­(a zarazem szkoła) pełnił we wsi rolę ośrodka kulturalnego. Ścisłą łączność z rodziną Nosalika utrzymywał jedyny ówczesny student z Naprawy Ludwik Mirek, późniejszy ksiądz. Po odejściu Teofila Nosalika w stan spoczynku (1908 r.) jego obowiązki na okres 4 miesięcy przejęła nauczycielka Helena Madejska i Tadeusz Witkowski. Następnie, reskryptem z dnia 29 sierpnia 1908 r. Rady szkolnej Krajowej we Lwowie stałą edukatorką została Stanisława Ryziewicz. Jej kadencja trwała do roku 1912, kiedy to pismem Rady Szkolnej Okręgowej w Myślenicach, z dnia 30 czerwca została zwolniona z posady. Liczba zapisanych wówczas dzieci wynosiła 170, a stałej nauczycielce pomagali: Tadeusz Witkowski, Aleksandra Antolak i Jan Lipiński. Od 1 września 1910 r. do 1 października 1915 r. funkcję kierownika szkoły pełniła Stanisława Oleaczek. W latach 1910-1911 szkoła nosiła nazwę 1-klasowej o dwu siłach. Nauka odbywała się w dwóch klasach, w tym w jednej wynajętej u chłopa. Przeciętna liczba dzieci w placówce wynosiła wówczas 200.

W 1915 r. w związku z przeprowadzką Stanisławy Oleaczek, Rada Szkolna Okręgowa w Myślenicach posadę nauczycielską w Naprawie powierzyła Pani Janinie Kowalskiej. Następnie w placówce podjęły pracę Panie: Jadwiga Kulkowa i Kazimiera Łazarska. Marzeniem pedagogów było, aby jak najwięcej dzieci wysłać do gimnazjum do Jordanowa. Mimo, iż edukacja w Naprawie odbywała się wówczas w czterech miejscach, dzieci garnęły się do nauki. W roku 1951 do gimnazjum egzamin wstępny zdali wszyscy uczniowie (11 osób). Wielu z nich potem ukończyło studia wyższe i wróciło do rodzinnej wsi. Obecny budynek Szkoły Podstawowej w Naprawie jest pomnikiem 1000-lecia Państwa Polskiego.

W 1960 r. szczęśliwy los sprawił, że jedną z tysiąca zaplanowanych w kraju placówek postanowiono wybudować właśnie w naszej miejscowości. Rok później wmurowano kamień węgielny pod budowę nowej szkoły. Ówczesnym kierownikiem placówki była wieloletnia wychowawczyni kilku pokoleń pani Zofia Walas. Piętrowy budynek Tysiąclatki oddano do użytku w roku 1963. Rok później kierownictwo w placówce objął Pan Andrzej Tyrpa. W roku 1970 dyrektorem szkoły w Naprawie został pan Stanisław Białoński – artysta, muzyk i pedagog, który dyrygował chórem szkolnym „Przełęczanie”. Następnie, w 1982 r. urząd ten objęła Pani Władysława Wójtowicz i piastowała go do roku 1999. W tym czasie, w roku 1983 wykonano elewację zewnętrzną budynku szkoły, a trzy lata później, po uprzednim zawiązaniu Komitetu Budowy Centralnego Ogrzewania, w placówce nastąpiło uroczyste zakończenie i oddanie do użytku w/w inwestycji. W roku 1988 przekazano szkole sztandar oraz otwarto świetlicę z dożywianiem, w której wówczas z obiadów korzystało 130 dzieci. Od 1 września1999 do 31 sierpnia 2005 roku funkcję dyrektora przejął Pan Krzysztof Bigosiński.

W roku 2002 na mocy uchwały Rady Gminy w Jordanowie założono Publiczne Gimnazjum i dotychczasowa 8-letnia Szkoła Podstawowa została przekształcona w Zespół Szkół, który liczył 251 uczniów (161 – szkoła podstawowa, 90 – gimnazjum). 5 września 2002 r. nastąpiło uroczyste oddanie do użytku hali gimnastycznej, następnie wielofunkcyjnego boiska sportowego, a także sali multimedialnej. Pan Dyrektor był również inicjatorem odbywającego się w naszej szkole rokrocznie Otwartego Turnieju Tenisa Stołowego.

Obecnie szkoła przechodzi ciągłą metamorfozę pod czujnym okiem Pani Dyrektor Barbary Grucy, która piastuje to stanowisko od września 2005 r.

Rys sporządzono na podstawie Kroniki Szkolnej.